Duke lexuar komentet e shkrimit me te preferuar te javes ne Peshkupauje, mbi poezite e dashurise te ashikeve shqiptare si dhe ato te botuarat ne blogun e “pasardhesit” te fundit te ketyre ashikeve, Emigrantit, mu kujtua shpjegimi i mrekullueshem rreth kuptimit te fjaleve ashik dhe ashk, qe beri para disa kohesh nje miku im adhurues i kultures persiane.
Keto dy fjale jane me origjine nga persishtja. Ashik vjen nga fjala ashk, eshte ai person qe ndjen ashk, pra i “infektuar” nga ashk. Ndersa vete fjala ashk do te thote dashuri, adhurim, fiksim. Per shekuj me rradhe, fjala ashk eshte perdorur per te nenkuptuar terheqjen, ndjenjat midis mashkullit e femres, mashkullit me mashkull ( psh; ne poezite e padishaheve qe u kendonin me ashk luftetareve te ushtrive te tyre) gjithashtu dhe per te shprehur dashurine hyjnore dhe lidhjen shpirterore ndaj zotit.
Fjala Ashk eshte perdorur per here te pare nga persianet qe banonin ne krahinen e Shirazit te Persise. Ne persisht eshte eshk, dhe si fjale ka prejardhjen nga bashkimi i shkronjave te para te tre fjaleve, Ebadet, Shykyr, Kanaat qe nenkuptojne;
Ebadet – te adhurosh, te respektosh
Shykyr- te shprehesh mirenjohje per gjendjen e lumtur e te miresise qe perjeton
Kanaat- te mjaftohesh me ate qe te perket, te mos kerkosh me shume pra te njohesh kufinjte
Gjithashtu ne persisht eshk perdoret dhe ne kuptimin lote, vuajtje.
Fjala ashk vazhdon te perdoret me kuptim perafersisht te njejte dhe ne ditet e sotme. Nder poetet me te njohur te cilet ne vargjet e tyre kane perdorur mjaft bukur kuptimin origjinal te kesaj fjale, permenden Mevlana dhe Omer Hayyam.
